Hoe je uit liefde voor jezelf leert loslaten

Gepubliceerd op 16 mei 2021 om 13:43

Na mijn scheiding moest ik los komen van de  man waar ik ruim 30 jaar mee samen was, de man waar ik zoveel van heb gehouden. Dat heeft wel een tijdje geduurd. Ik dacht op een gegeven moment dat ik nooit weer zo’n connectie zou hebben met een man en verliefde gevoelens zou krijgen. Maar toen kwam er ruim een jaar geleden een lieve man in mijn leven.

Verliefd tot over mijn oren

Ik ken hem van mijn werk en hij viel mij meteen op door zijn lieve ogen en vriendelijke gezicht. Pas na een lange tijd hadden we een dienst samen en hebben daarin veel gepraat. Super leuk, fijn en gezellig was het. Na een wandeldate met hem werd ik verliefd, helaas was dat niet wederzijds en ons contact stopte omdat ik het lastig vond. Ik zag hem daarna sporadisch op het werk.

 

Sinds een paar maanden hebben we weer wat app contact en daarin merkte ik hoe fijn ik het vond met hem. De verliefdheid laaide weer op. Je kent het vast wel, fantaseren over hoe leuk het samen zou zijn, wandelen hand in hand over het strand en nog veel meer. De fantasie ging met mij op de loop. En als je mij kent, weet je dat ik niet zo snel fantaseer. Ik sloeg enigszins op hol,  wetende dat hij geen relatie wil, wetende dat hij niets voor mij voelt.  Ik hoopte stiekem dat er wat veranderd was. In een jaar tijd kan er veel gebeuren, dacht ik toen nog.

De volmaakt onvolmaakte boom

Een paar weken terug heb ik een blog geschreven over een prachtige boom, een volmaakt onvolmaakte boom. Hij had mij gevraagd waar die boom staat en ik vertelde hem waar (Stadspark) en had hem gezegd dat ik hem de boom een keer zou laten zien. Vervolgens ging ik op een dag wandelen met een kennis en toen stond hij ineens voor mijn neus in het Stadspark. (ik had hem een klein jaar niet gezien). Hij was op weg naar de boom. Ik voelde me nogal ongemakkelijk. We kletsten wat en hij ging op weg naar de boom. Ik zag het als een teken. Dit kon toch geen toeval zijn? Hoe romantisch, leek het.

In de avond appte hij mij en gaf aan nog steeds te willen wandelen. Ook dit zag ik als teken.

 

Een week later hadden we een wandelafspraak in het Stadspark en we zijn uiteraard ook bij de bijzondere boom geweest. Het was een fijne, gezellige wandeling waarin ik de connectie met hem zo duidelijk voelde.  Zo’n oer gevoel dat het oke is om bij hem te zijn. Het voelt zo vertrouwd, zo fijn. Hij is  zo eerlijk in wat hij voelt en wil en vooral niet wil, dat maakt hem zo’n oprechte, lieve man. Maar ja, dat geeft meteen aan waar hij staat. Ik ben blij met zijn eerlijkheid. Het maakt me ook verdrietig, nee niet zijn eerlijkheid, maar het maakt me verdrietig dat hij niets speciaals voor mij voelt en niet open staat voor een relatie.

De prins op het witte paard reed mij voorbij

Ik heb van een aantal mensen de tip gekregen om geduld te hebben, hem de tijd geven, misschien dat zijn gevoel verandert, wie weet. Na deze wandeling weet en voel ik dat ik hem met pijn in mijn hart moet loslaten.

 

Ik heb de hele woensdag tranen met tuiten gehuild, zo  verdrietig was ik. Ik zakte er even helemaal in weg.

 

Na de vele tranen van een dag eerder was er een dag later iets veranderd in mij. De verlangens om bij hem te willen zijn, die je voelt bij een verliefdheid, waren er niet meer. Ik wil niet meer bij een man zijn die niet  voor mij gaat. Ik wil hem niet meer “hebben”. Maar ook realiseren dat ik niet met een man zou willen zijn die zich niet helemaal kan of wil overgeven.

Ineens besefte ik dat het niet gaat veranderen, hij gaat niet veranderen. Het was hopen tegen beter weten in. Ik geloofde in een illusie, een sprookje of een droom. Ik hoopte op liefde die ik niet zou krijgen, want dat is nou precies waar hij eerlijk over is geweest.

Een droom die uiteen spatte

Hoe dom kon ik zijn?

Eigenlijk heb ik mezelf voor de gek gehouden. En waarom?

Omdat het verlangen af en toe zo groot is. Ik wil graag  liefde, liefde wat ik zo gemist heb in mijn jeugd. Hopen tegen beter weten in.  Je gaat juist zo verlangen naar dat wat je niet of nauwelijks hebt gekregen.  Het kleine meisje in me wilde gekoesterd worden.

Is dat begrijpelijk?  ja.

Is het verstandig om dat  te voelen en wensen en blijven hopen bij een man die niets speciaals voor mij voelt? Nee.

Want ik ga het dus nooit krijgen van hem. Net zoals ik het nooit heb gekregen en ga krijgen van mijn  vader en moeder. Door dit te beseffen kan ik hem beter loslaten. En verlang ik niet meer naar hem. En kan ik tegelijkertijd met mildheid kijken naar het kleine meisje wat op zoek is naar liefde. Liefde die ik mezelf kan geven.

 

Ik wil een man die helemaal voor mij wil gaan en graag bij me wil zijn en niet bang is zich te binden. Ik ben het waard om met hart en ziel van te houden. 

 

Je zou kunnen zeggen dat ik terug op aarde kwam, het was de harde werkelijkheid. Een mens moet soms hard vallen. Mijn illusie, mijn droom spatte uiteen. Hij heeft zijn weg te gaan, ik de mijne. Het mooie is dat mijn liefde voor hem blijft. Of we elkaar blijven zien, weet ik niet, maar hij heeft een plekje in mijn hart.

Uit liefde voor mezelf kunnen loslaten

 

En toeval bestaat niet. Dit moest gebeuren, ik moest hem tegenkomen. Alleen met hele andere redenen dan ik vermoedde.

Ten eerste heeft deze man mijn hart geopend. Ik kan weer verliefd worden en een enorme connectie voelen, hoe fijn is dat. Daar heb ik de laatste jaren erg  aan getwijfeld.  Het geeft vertrouwen voor  de toekomst. En het feit dat deze man geen relatie wil met mij doet niets af aan de bijzondere man die hij is en de liefde die ik voor hem voel. En het feit dat deze man geen relatie wil met mij doet niets af aan de bijzondere vrouw die ik ben en de liefde die ik voor mezelf voel.

 

 Ten tweede  voelde ik voor het eerst echt, en dat op Moederdag, geen verlangen meer naar de liefde van mijn moeder. Liefde die  ze niet kon en kan geven en waar ik mijn hele leven stiekem toch op  hoopte tegen beter weten in. Zonder pijn in mijn hart of jaloezie kon ik de liefde voelen tussen een andere moeder en haar volwassen dochter en oprecht blij zijn voor hen beiden en genieten van de onvoorwaardelijke liefde die ik voelde tussen hen. En ik kan je zeggen dat dit heel bevrijdend is.

 

Ten derde besef ik dat ik deze man nu los kan laten, omdat ik liefde voor mezelf voel. Ook omdat ik mijn pijn en verdriet mocht voelen. Ik ben het waard om met heel hart en ziel van te houden. Ik ga niet meer achter hem aan en  met minder neem ik geen genoegen.

 

Wil jij ook meer liefde voor jezelf voelen?

Wellicht denk je nu dat lukt me nooit! Of je zit in een relatie die meer destructief is dan constructief. Of je loopt altijd tegen dezelfde relatie problemen op. Of je hebt nooit een relatie gehad.  En vraag je je af hoe je hier ooit uit komt en gelukkig kunt worden. Het antwoord is; meer liefde voor jezelf ontwikkelen. Liefde voor jezelf betekent: weten wat je wilt, het ontdekken en bewaken van je grenzen. Lief zijn voor jezelf, weten waar je pijn en minpunten  liggen en accepteren dat ze er zijn. Liefde voor jezelf is : houden van jezelf en de liefde niet van anderen verwachten, blij kunnen zijn met jezelf en ook hulp inschakelen op het moment dat je het even niet alleen kunt.

 

Klinkt dit als een utopie? Dat is het niet. Als ik het kan, kan jij het ook.

Klinkt dit zweverig? Misschien wel, maar wat kan het jou schelen?

Wil jij ook meer liefde voor jezelf voelen maar weet je niet hoe?

 

Dan ben je hier op de juiste plek! ik help je op weg naar meer vrijheid en liefde in jezelf. Hoe gaaf is dat. Stuur een mailtje naar info@levenscoachmarion.nl of bel/app naar 06 57188918.  Je kunt ook onderstaande button aanklikken en je gegevens achterlaten dan neem ik zo spoedig mogelijk contact met je op.

Rating: 5 sterren
5 stemmen

Reactie plaatsen

Reacties

Jacqueline
3 jaar geleden

Wat omschrijf je dat weer mooi, Marion. Alsof je voor iedereen alles transparant maakt en openlegt. En voor jezelf natuurlijk.

Zelf benoemde ik het wel eens als:
' een aandachts-gat wat niet te dichten is.'
Toen verwoordde ik het als: ' een aandachts-gat waar ik vrede mee mag vinden.
Uiteindelijk is het een aandachts-gat wat ik als volwassene zelf heb kunnen dichten, waardoor mijn enorme claim op anderen (of de eenzaamheid die ik voelde als ik weer eens geen aandacht durfde te vragen), langzaam tot het verleden behoorde.

Zoals je zegt: als ik het kan. En met jouw hulp lukt het zeker. xxx