Ken je dat knagende gevoel van niet goed genoeg zijn? Het gevoel te falen. Het gevoel dat je je schuldig voelt omdat je even gas terug neemt of voor jezelf kiest? Het gevoel dat het altijd beter kan? Dat je altijd klaar moet staan voor een ander? Dat je jezelf veroordeelt om iets wat je wel of juist niet gedaan hebt? En jij jezelf daarvoor straft?
Het vergeten kind
Ik vermoed dat veel KOPPers (kinderen van een ouder met psychiatrische problemen) zich zullen herkennen in bovenstaande. We hebben van huis uit niet meegekregen dat we belangrijk zijn en er toe doen. De psychiatrisch zieke ouder met zijn of haar behoefte stond altijd op de voorgrond. Jouw behoeften konden of wilden ze niet zien en deden er niet toe. We moesten daarnaast ook nog eens aan allerlei verwachtingen voldoen.
Je moest de perfecte dochter of zoon zijn en mocht geen fouten maken, die werden ongenadig afgestraft. Als je dan ook nog voortdurend verwijten krijgt dat je niet goed genoeg bent, altijd overal de schuld van krijgt, verantwoordelijk wordt gemaakt voor de ellende van je ouder, dan begrijp je wel dat je dit gedrag gaat internaliseren, wat letterlijk betekent: Je maakt het je eigen.
Je gaat ook denken dat je schuld hebt, schuldig bent. Dat je niet goed genoeg bent. Je gaat zelfs denken dat je slecht bent. Dat alles aan jou ligt, wellicht denk je zelfs dat het jouw schuld is dat jouw vader of moeder problemen hebben. Omdat ze jou dat wilden doen geloven. Heel begrijpelijk dus dat je gaat internaliseren. Helpend is het zeker niet.
Een heel naar beklemmend gevoel waar je in verstrikt raakt. En voor je het weet heb je jezelf in de put gepraat, deug je niet meer in jouw ogen. Soms zo erg dat je jezelf wat aan doet.
Psychische of lichamelijke zelfbeschadiging
In mijn verleden was dit sterk aanwezig. Ik kon me soms zo slecht voelen over mezelf dat ik af en toe met mijn hoofd (gelukkig niet al te hard) tegen de badkamermuur aan bonkte. Uit onmacht, uit wanhoop. Het niet meer weten wat te doen om me beter te voelen. Ik had gelukkig meestal de tegenwoordigheid van geest dat dit niet zo goed idee was, maar het gevoel, een drang om mezelf wat aan te doen was sterk aanwezig. Mijn toenmalige echtgenoot hielp mij hieruit te komen. Door liefdevol te zijn.
Dit wordt ook wel automutileren genoemd. Het betekent letterlijk: zelfbeschadiging of zelfverminking. Er zijn vele vormen van automutilatie. De meest bekende is jezelf snijden. Sommige mensen automutileren om juist iets te voelen of de spanning te ontladen, anderen om juist even niets meer te voelen. Wil je meer lezen over automutilatie klik hier.
Het bonken met mijn hoofd of de drang voelen is gelukkig al lang verdwenen. Waar ik nu nog op gezette tijden last van heb is dat ik mezelf zo afkeur en veroordeel door iets wat ik gedaan heb of juist niet gedaan heb. Een mug wordt een olifant en voordat ik het besef heb ik me ondergedompeld in een poel van ellende en voel me slecht en verderfelijk. Dit is een vorm van psychische zelfbeschadiging.
Hardnekkige gedachten
Zoals vandaag. Ik werd wakker met een rot gevoel, ik voelde me slecht over mezelf. Doordat ik de afgelopen weken bezig ben geweest met solliciteren en een baan gevonden heb ( ik ga weer werken met mensen met een verstandelijke beperking, naast mijn eigen praktijk) en dus even minder tijd kon vrijmaken voor de opleiding rouw en verliestherapie die ik volg, ben ik straal vergeten dat ik 28 mei mijn opdracht: Mijn eigen levensloop, moet inleveren. Enige paniek sloeg toe, terwijl ik er zo rustig onder was gebleven. Dit in tegenstelling tot vroeger. Dan was ik wekenlang in stress. Blijkbaar moet ik nog de balans vinden tussen deze twee.
Gisteren kreeg ik tips van een lieve mede student om mijn netwerk te vergroten. Super lief van haar. In plaats van dat ik alleen maar blij ben hiermee en er mee aan de slag ga, veroordeel ik mezelf dat ik hier zelf niet ben opgekomen.
En zo kan ik wel even door gaan. Op zulke momenten ben ik nooit goed genoeg. Verwacht ik zoveel van mezelf. Perfectionisme komt om de hoek kijken. Mijn humor en luchtigheid en de situatie kunnen relativeren zijn ver te zoeken. Uitkijken geblazen dat ik mezelf ook niet nog eens afstraf voor het feit dat ik zo streng ben voor mezelf.
En realiseren en accepteren dat ik niet heb kunnen voorkomen dat mijn kinderen deze gedachten over zichzelf herkennen.
Ik zit er zelfs zo in dat ik nu niet bezig kan met de opdracht voor mijn opleiding. Ik ben geblokkeerd. Dus heb ik besloten eerst maar deze blog te schrijven. Want ook dit staat op mijn to do lijstje.
Omstandigheden die juist mildheid vragen
Ik besef dat ik moe ben, ik heb een aantal nachten te kort geslapen. Ik heb een hele drukke week gehad, waarin veel gebeurd is en er nauwelijks tijd was voor bezinning en tijd voor mezelf. Een week waarin ik mijn grenzen niet altijd goed bewaakt heb. Een valkuil voor mij. Al nadenkend wordt het steeds begrijpelijker waarom ik teruggrijp naar het gedrag wat ik ken. Als je gedrag van jezelf leert inzien en dit wilt veranderen is dat mogelijk, maar op moeilijke momenten val je vaak terug in je oude gedrag en gedachten. Je grijpt terug naar dat wat je gewend was.
Klinkt logisch toch? Vind ik wel, maar fijn is het niet.
Het maffe is dat deze situatie juist vraagt om mildheid van mezelf, juist omdat ik zo hard gewerkt heb en moe ben, juist omdat ik wat troost en aandacht kan gebruiken. Mildheid die we anderen vaak wel kunnen geven. Maar als het onszelf betreft lukt dat meestal stukken minder goed.
Geraakt worden
Ik realiseer me dat ik, door nu te schrijven en te reflecteren op dit moment waarin ik de afkeuring voel voor mezelf, het kleine meisje in mezelf niet zie. Het kleine meisje wat liefde en aandacht nodig heeft en gezien en gehoord wil worden. Terwijl ik bezig ben met deze blog, keek ik even op Linkedln en kwam dit onderstaande gedicht tegen, geschreven door Nina Blom. Zij is door haar moeder letterlijk ziek gemaakt, zodat moeder zelf alle aandacht kreeg van de artsen. Dit is een psychiatrische ziekte en heet Münchhousen by Proxy. Nina is zo ernstig mishandeld en er zo slecht aan toe dat ze bijna dood was. Uiteindelijk is ze gered op haar 14e . Ze heeft een boek geschreven over haar jeugd waarin haar moeder haar steeds zieker en zieker maakte.
Haar verhaal heeft me zo geraakt, door de raakvlakken die ik voel met haar. Al is mijn situatie bij lange na niet te vergelijken met die van haar. Het raakt me door de kracht en liefde die Nina uitstraalt, de enorme power van haar om te overleven. En te laten zien dat je gelukkig kan worden na zoiets afgrijselijks te hebben mee gemaakt in je jeugd. En dat inspireert mij enorm. Het boek heet; Je bent een verschrikkelijk kind, Nina Blom.
Kleine vrolijke Marion
In contact komen met het kind in jezelf
Ik werd zo geraakt door haar gedicht. Ik zie het kind in Nina en door het kind in haar te zien kom ik weer in contact met het kind in mij en realiseer ik me als ik weer streng wordt voor mezelf dit een signaal is dat het kleine meisje in mij aandacht nodig heeft.
Werk aan de winkel dus!
Het beseffen is de eerste stap en tevens belangrijkste stap. Door het te beseffen kan ik en dus jij ook het contact met jezelf herstellen en de “haat” die je eigenlijk voelde voor jezelf omzetten in liefde voor jezelf. Doordat ik deze verbinding weer kan maken verdwijnt de afkeer van mezelf en koester ik het kind in mezelf. Zorg ik goed voor het kind in me, zorg ik goed voor mezelf! Dit geldt ook voor jou!
Daarnaast blijft het belangrijk dat je goed op jezelf past en niet teveel hooi op je vork neemt en je grenzen goed bewaakt.
Zou jij ook graag wat meer compassie voor jezelf willen voelen en met meer mildheid naar jezelf willen kijken, maak een afspraak voor een gratis inspiratiesessie om te bekijken wat ik voor je kan betekenen. Ik ondersteun je graag bij dit proces.
Geschreven vanuit het kleine kind in mij:
Beklemmend want elke dag…..
Ben ik bang.
Onder dwang…
Moet ik ziek zijn.
Elke dag is mijn leven in gevaar!
Krijg ik pillen, zomaar…
Omdat het niet mag.
En “oh wee” als ik lach!
Nooit naar buiten.
Altijd binnen.
Geen andere kinderen.
Gordijnen dicht.
Er is geen licht.
Wit op mijn gezicht.
Weer naar de dokter.
Wéér een gruwelijk onderzoek.
Alleen in mijn onderbroek.
Stop astjeblieft!
Er is nis mis met mij!
Het is mijn moeder…
Ik mag niet gezond zijn van haar.
Haar kille blik…haar donkere ogen!
Maar wie zou mij nu geloven?
Dus ik hou alles voor me.
Ik vlucht in een wereld in mijn hoofd.
Kon ik mijzelf maar beloven…
Dat het daar veilig zou zijn.
Een wereld zonder pijn.
Sluit ik mij af van alles wat mij raakt.
Een moeder die mij ziek en bang maakt…
Voel ik mij eenzaam.
Kijk ik door het raam…
“Jij bent daar maar ik zie jou niet.
Ik ben hier maar dat weet jij niet.
Jij bent lief maar je hoort me niet.
Ik wil bij jou zijn…
Want dat vind ik zo fijn.
Ik ben bang maar dat zie je niet.
Ergens voel ik een hoop dat iemand de signalen ziet…”
Nina Blom, overlever van Münchhausen by Proxy.
Reactie plaatsen
Reacties