Ik moest alles altijd aangaan: mijn angsten, mijn eenzaamheid, mijn boosheid, mijn verdriet, alles onder ogen zien en voelen. Dit is één van mijn overlevingsstrategieën. Ik mocht er niet voor weglopen, want dan vlucht ik (nou en, denk ik nu). Mensen zeggen vaak dat het dapper is wat ik doe. Eigenlijk is het voor mij veel dapperder als ik soms iets niet doe. Of niet deel met een ander. Of nee zeg.
Wow, er gebeurt weer van alles. Na ruim 7 maanden elke week een blog te hebben geschreven over mijn leven als KOPP (kind van een ouder met psychiatrische problemen), heb ik een keuze gemaakt om te stoppen met elke week te schrijven, zoals jullie wellicht al opgevallen was.
Soms verlang ik zo naar liefde en aandacht dat ik genoegen neem met een (steeds terugkerende) scharrel. Een scharrel die niet met mij gezien wil worden, omdat ik “te oud” ben. Een scharrel die langs komt als het hem uitkomt. Een best wel egoïstische man op meerdere fronten.
Ik liep vorig weekend met een vriendin te wandelen in een mooi stukje Groningen en ik realiseerde mij dat ik me vrij en gelukkig voelde. En dat is zo heerlijk. Dat vrije gevoel heb ik niet altijd gehad, daarom ben ik mij er ook zo van bewust. En geniet ik er nu dubbel van.
Ik ben nu ruim een half jaar bezig met mijn praktijk Levenscoach Marion in het Noorden en sinds februari richt ik mij volledig op volwassen kinderen die opgegroeid zijn met een psychiatrisch zieke ouder (KOPP). Ik ben zelf een KOPP en ben tegen specifieke problemen opgelopen in mijn leven die zijn oorsprong hebben in mijn jeugd met mijn psychiatrisch zieke ouder. Naast mijn ervaringsdeskundigheid heb ik meerdere opleidingen en 25 jaar ervaring in de hulpverlening.
Ken je dat knagende gevoel van niet goed genoeg zijn? Het gevoel te falen. Het gevoel dat je je schuldig voelt omdat je even gas terug neemt of voor jezelf kiest? Het gevoel dat het altijd beter kan? Dat je altijd klaar moet staan voor een ander? Dat je jezelf veroordeelt om iets wat je wel of juist niet gedaan hebt? En jij jezelf daarvoor straft?
Na mijn scheiding moest ik los komen van de man waar ik ruim 30 jaar mee samen was, de man waar ik zoveel van heb gehouden. Dat heeft wel een tijdje geduurd. Ik dacht op een gegeven moment dat ik nooit weer zo’n connectie zou hebben met een man en verliefde gevoelens zou krijgen. Maar toen kwam er ruim een jaar geleden een lieve man in mijn leven.
Ik was 12 toen ik mijn eerste seksuele ervaring had. Helaas niet vrijwillig, ik ben verkracht in de bosjes. Ik wist niets van seks, masturbatie, mijn eigen lichaam, van stijve piemels, of orgasmes.
Ik was 14 en kreeg een vriendje en was stapelverliefd. De verkering was serieus en mijn ouders reageerden eerst best oké. We hebben het over de eerste keer seks en dat het belangrijk was dat ik hierover met mijn ouders zou praten. Een beetje vreemd wel, realiseer ik me nu. Maar ik was niet gewend aan ‘normaal’ , dus ik wist niet beter.
Je levensverhaal aan de keukentafel (podcast) raakte me, Marion. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. En niemand zou het begrijpen. Je moet er zijn ‘geweest’ in zo’n situatie. Opgroeien als kind met een moeder die ‘een beetje vreemd doet.’ Niemand die het weet, niemand die het ziet. Alleen jij, die vreselijk geraakt wordt. Die het nooit goed kan doen. Die niets liever wil dan heel hard weglopen. Maar daar nog te klein voor is.
Kijk eens goed naar de eerste 2 foto's ? Wat valt je als eerste op? Dikke kans dat je eerste gedachte was; he een omgevallen boom, een dode ontwortelde boom. Kijk dan nog eens goed en wat zie je nu?
Hier is ie dan, de podcast die is opgenomen van mij en mijn levensverhaal. Voordat de podcast openbaar werd gemaakt mocht ik de opname eerst bekijken. Ik zette mij schrap voor wat ik te zien en te horen zou krijgen. Ik was aangenaam verrast. Ik hoop jullie ook.
