Blogs

Mijn vader is een jaar geleden op 29 februari 2020 overleden op 80- jarige leeftijd, vlak voor Corona. Een dag die we dit jaar en de komende 2 jaar niet kunnen herdenken. Gisteren, 28 februari een jaar geleden was hij nog niet overleden. Ik wist zelfs nog niet eens dat hij ernstig ziek en stervende was.  Vandaag, 1 maart een jaar geleden, was hij al een dag niet meer bij ons.  We kunnen hem niet herdenken op zijn sterfdag. Ik had niet gedacht dat ik hier last van zou hebben. Hier blijkt maar weer uit hoe belangrijk rituelen zijn.

Sinds vorige week ben ik definitief uit de kast als de KOPP specialist. Mijn praktijk is nu geheel gericht op volwassen kinderen van ouders met psychiatrische problemen (KOPP), mijn website is vernieuwd. Ik begeleid mensen naar een vrijer leven na een beklemmende jeugd in mijn mooie praktijk in de nog mooiere stad Groningen.

Ik weet niet hoe het voor jullie is, maar zolang ik leef, voel ik me af en toe eenzaam. Als kind  ging ik naar mijn slaapkamer als ik me eenzaam voelde, luisterde naar muziek (meestal van Jean Michel Jarre) en schreef dagboeken vol. Mijn dagboeken luisterden altijd.

Ik ben een rijk mens! Ik heb leuke, creatieve, zelfstandige en lieve kinderen en ben trots op ze. Ze zijn alle drie volwassen met een eigen karakter en eigen leven. Af en toe komen ze even mamaliefde halen, de één wat meer dan de ander en het is allemaal goed. Lekker voor ze koken, helpen met hun studie, spelletjes doen, lachen, samen Netflix kijken, serieuze gesprekken voeren of gewoon even niks.  Mijn moment om voor ze te zorgen en samen te zijn om ze daarna weer los te laten.

Een blog beginnen over het geloof? Ja idd. De aanleiding hiervan is de opmerking van een lieve vriend. Hij zei: je gelooft niet in een God, maar wel in kaartjes ( Angelcards). Ik moest zo hard lachen, want hij heeft gelijk!

Laatst vroeg iemand aan mij: "Wat zijn tekenen/symptomen waaraan je kan merken, nu je volwassen bent, dat je als kind bent opgegroeid in een onveilige thuissituatie?" Een goeie vraag die mij aan het denken heeft gezet.

Het wil maar niet vlotten. Ik begin met schrijven, maar het stokt. Ik kom niet verder dan één zinnetje. Ik wilde gaan schrijven over afgelopen week, maar telkens stop ik en weet ik niet hoe ik verder moet. Meestal lukt me dat zonder enige moeite. Zit ik teveel in mijn hoofd? Ben ik te moe? Wil ik teveel? Lukt het even niet? Ga ik maar door?

Afgelopen woensdag had ik een wandelafspraak met een lieve collega uit het Hospice. Na het wandelen zou ze voor me koken. We hebben een hoop bij te kletsen, want we hadden elkaar al maanden niet meer gezien en gesproken door Corona. Vlak voor we de auto instappen na de wandeling, denk ik; oh nee he, het zal toch niet waar zijn. Niet nu!

De feestdagen liggen achter ons. Verzadigd door de zoetigheden, gourmetten, drank en spelletjes. Oud en Nieuw heb ik bij mijn lieve broer en zijn gezin gevierd in het westen van het land. Op Nieuwjaarsdag reed ik het zonnetje tegemoet richting Groningen. Heel blij en gelukkig van deze dagen met hen. Tegelijkertijd werd ik verdrietig.

2020 is veruit het meest rare, onwerkelijke, vreemde, bizarre, heftige, eenzame, verdrietige en knotsknetter gekke jaar voor iedereen, lijkt mij. Voor mij persoonlijk zeker. De afgelopen 3 jaar waren heftig na mijn scheiding begin 2017. Toch overtreft 2020 alle jaren hiervoor, een groter contrast binnen een jaar in mijn leven heb ik nog niet eerder meegemaakt. Waarom?

Maandagmiddag was ik druk aan het werk in mijn praktijk. En ineens kreeg ik allemaal appjes. We gaan in lockdown, alle winkels gaan dicht om 24.00. Er mogen maar 2 mensen op bezoek komen bij je thuis, 3 tijdens Kerst. De contactberoepen mogen, op een paar uitzonderingen na, hun werk niet meer doen, scholen gaan dicht, enz.

Al sinds mijn tiende ben ik voetbalfan! Ik werd meegenomen door mijn opa en 2 ooms, zij haalden mij en mijn zusje op en we liepen samen naar het voetbalstadion van FC Haarlem. Iedereen liep langs de Rijksstraatweg naar het stadion. Het was een overweldigend gevoel, ik als klein meisje met mijn opa en ooms naar een plek met schreeuwende (vooral) mannen.