Ik was 12 toen ik mijn eerste seksuele ervaring had. Helaas niet vrijwillig, ik ben verkracht in de bosjes. Ik wist niets van seks, masturbatie, mijn eigen lichaam, van stijve piemels, of orgasmes.
Ik was 14 en kreeg een vriendje en was stapelverliefd. De verkering was serieus en mijn ouders reageerden eerst best oké. We hebben het over de eerste keer seks en dat het belangrijk was dat ik hierover met mijn ouders zou praten. Een beetje vreemd wel, realiseer ik me nu. Maar ik was niet gewend aan ‘normaal’ , dus ik wist niet beter.
Je levensverhaal aan de keukentafel (podcast) raakte me, Marion. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. En niemand zou het begrijpen. Je moet er zijn ‘geweest’ in zo’n situatie. Opgroeien als kind met een moeder die ‘een beetje vreemd doet.’ Niemand die het weet, niemand die het ziet. Alleen jij, die vreselijk geraakt wordt. Die het nooit goed kan doen. Die niets liever wil dan heel hard weglopen. Maar daar nog te klein voor is.
Kijk eens goed naar de eerste 2 foto's ? Wat valt je als eerste op? Dikke kans dat je eerste gedachte was; he een omgevallen boom, een dode ontwortelde boom. Kijk dan nog eens goed en wat zie je nu?
Hier is ie dan, de podcast die is opgenomen van mij en mijn levensverhaal. Voordat de podcast openbaar werd gemaakt mocht ik de opname eerst bekijken. Ik zette mij schrap voor wat ik te zien en te horen zou krijgen. Ik was aangenaam verrast. Ik hoop jullie ook.
Ruim een maand geleden kwam ik een bericht tegen van Marie José Rietdijk op Linkedln waarin zij vroeg om coaches en therapeuten die hun levensverhaal zouden willen vertellen voor de camera aan haar keukentafel voor een podcast. Ik dacht meteen: "Ja leuk, dat ga ik doen" en heb mij opgegeven. Ja gezegd voordat ik goed en wel had overzien wat dit betekende. OMG. 31 maart was deze dag.
Wist je dat..........KOPP: kind van een ouder met psychiatrische problemen en KOV: kind van een ouder met een verslaving, betekent?
Net kwam mij ter oren dat de maatregelen blijven zoals ze zijn, inclusief avondklok. Jakkes bah, ik baal ervan. En de dag begon zo goed vandaag, want de lente is begonnen. De afgelopen dagen ging het rond dat de maatregelen, inclusief avondklok misschien wel versoepeld zouden worden. Nee dus. Dan heb je vast meer tijd om een boek te lezen. In deze blog 3 boekentips.
Ik weet niet meer precies hoe oud ik (ergens rond de 23/24 jaar) was dat ik er achter kwam dat mijn jeugd minder leuk was dan ik altijd gedacht had. Ik weet nog wel precies hoe oud ik was, waar ik was en wie het was die mij aansprak op mijn slachtofferschap. Hoe ik mezelf onderdompelde in zelfmedelijden en mij een slachtoffer voelde van mijn jeugd en ik hiermee geconfronteerd werd.
Op mijn rapport van de lagere school stond steevast bij de algemene opmerkingen zoiets als: Marion doet goed haar best, maar ze lacht en kletst wel veel. Al op jonge leeftijd kreeg ik de boodschap mee dat gezellig zijn, lachen en teveel kletsen niet de beste eigenschappen waren. Zowel op school als thuis. Zoiets als; doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Vooral niet te uitbundig, te vrolijk, te druk en te blij.
Mijn vader is een jaar geleden op 29 februari 2020 overleden op 80- jarige leeftijd, vlak voor Corona. Een dag die we dit jaar en de komende 2 jaar niet kunnen herdenken. Gisteren, 28 februari een jaar geleden was hij nog niet overleden. Ik wist zelfs nog niet eens dat hij ernstig ziek en stervende was. Vandaag, 1 maart een jaar geleden, was hij al een dag niet meer bij ons. We kunnen hem niet herdenken op zijn sterfdag. Ik had niet gedacht dat ik hier last van zou hebben. Hier blijkt maar weer uit hoe belangrijk rituelen zijn.
Sinds vorige week ben ik definitief uit de kast als de KOPP specialist. Mijn praktijk is nu geheel gericht op volwassen kinderen van ouders met psychiatrische problemen (KOPP), mijn website is vernieuwd. Ik begeleid mensen naar een vrijer leven na een beklemmende jeugd in mijn mooie praktijk in de nog mooiere stad Groningen.
