Onlangs is de documentaire "Puinhoop" uitgezonden op televisie. Deze documentaire gaat over een inmiddels volwassen zoon (een KOPP) van een psychiatrisch zieke moeder en zijn struggle met haar. Persoonlijk vind ik het een prachtige film, integer gemaakt door deze zoon met liefde voor zijn moeder, ondanks de vreselijke dingen die ze tegen hem zegt en die ze gedaan heeft. Je voelt de loyaliteit naar zijn moeder toe.
Allereerst voel ik mij vereert dat ik gastblogger mag zijn op de website van Levenscoach Marion. Bedankt dat jij me daarvoor vroeg! Dit is mijn allereerste blog. Al langere tijd moet mij iets van het hart. Ik vind het een ontzettend droevig gegeven dat het zelfmoordcijfer in de LHBTIQ+ gemeenschap 4 keer zo hoog is als het gemiddelde in Nederland.
Inmiddels weten we dat het belangrijk is om veilig gehecht te zijn in je jeugd. Een veilige hechting is de basis voor de rest van je leven. Op welke wijze je gehecht bent beïnvloedt je verdere leven: hoe jij je ontwikkelt, hoe je relaties en vriendschappen aangaat, hoe je omgaat met teleurstellingen, gevoelens, kortom het bepaalt je hele zijn.
Het wordt tijd dat er aandacht komt voor de KOPPers en KOVers. Een KOPP is een (volwassen) kind van een ouder met psychiatrische problemen en een KOV is een (volwassen) kind van een ouder met verslavingsproblematiek. Geen leuk onderwerp, wel een noodzakelijk onderwerp. Vanaf maandag 14 november tot en met 20 november is het de week tegen de kindermishandeling in Nederland en daarom wil ik extra aandacht vragen voor deze vergeten groep.
Vandaag even geen prachtig verhaal over hoe mooi het leven kan zijn. Vandaag sta ik even stil bij alle mensen die alleen zijn, mensen die geen liefdesrelatie hebben maar dit wel zouden willen. Zoals ikzelf.
Er was eens een mooie vrouw ( laten we haar Katinka noemen) die op mij afkwam op een festival en zei dat ze me sexy en aantrekkelijk vond dansen. Ik was uiteraard gevleid. We weken die avond niet meer van elkaars zijde en ze heeft de hele avond voor me gezorgd en lieve woorden uitgesproken. Het voelde vertrouwd en intiem, ik voelde me super thuis bij haar. Ik begon haar steeds leuker te vinden. We belandden bij mij thuis. En we leefden nog lang en gelukkig!.......
Wat kan een mens soms stomme dingen doen of juist laten waar je spijt van hebt. Had ik maar……..
Ik liep met een vriendin te wandelen in een mooi stukje Groningen en ik realiseerde mij dat ik me vrij en gelukkig voelde. En dat is zo heerlijk. Dat vrije gevoel heb ik niet altijd gehad, daarom ben ik mij er ook zo van bewust. En geniet ik er nu dubbel van.
15 jaar geleden heb ik het contact verbroken met mijn psychiatrisch zieke ouder om mijzelf en mijn gezin te beschermen. Ik kon niet meer tegen de verwijten, niet meer tegen de straffen (het contact met mij verbreken) als ik eigen keuzes maakte. Ik kon niet meer tegen de kilheid en boze blikken. Een ouder die niet anders kon en ziek is.
Ik moest alles altijd aangaan: mijn angsten, mijn eenzaamheid, mijn boosheid, mijn verdriet, alles onder ogen zien en voelen. Dit is één van mijn overlevingsstrategieën. Ik mocht er niet voor weglopen, want dan vlucht ik (nou en, denk ik nu). Mensen zeggen vaak dat het dapper is wat ik doe. Eigenlijk is het voor mij veel dapperder als ik soms iets niet doe. Of niet deel met een ander. Of nee zeg.
Wow, er gebeurt weer van alles. Na ruim 7 maanden elke week een blog te hebben geschreven over mijn leven als KOPP (kind van een ouder met psychiatrische problemen), heb ik een keuze gemaakt om te stoppen met elke week te schrijven, zoals jullie wellicht al opgevallen was.
Soms verlang ik zo naar liefde en aandacht dat ik genoegen neem met een (steeds terugkerende) scharrel. Een scharrel die niet met mij gezien wil worden, omdat ik “te oud” ben. Een scharrel die langs komt als het hem uitkomt. Een best wel egoïstische man op meerdere fronten.
