Ik liep met een vriendin te wandelen in een mooi stukje Groningen en ik realiseerde mij dat ik me vrij en gelukkig voelde. En dat is zo heerlijk. Dat vrije gevoel heb ik niet altijd gehad, daarom ben ik mij er ook zo van bewust. En geniet ik er nu dubbel van.

15 jaar geleden heb ik het contact verbroken met mijn psychiatrisch zieke ouder om mijzelf en mijn gezin te beschermen. Ik kon niet meer tegen de verwijten, niet meer tegen de straffen (het contact met mij verbreken) als ik eigen keuzes maakte. Ik kon niet meer tegen de kilheid en boze blikken.  Een ouder die niet anders kon en ziek is.

Ik moest alles altijd aangaan: mijn angsten, mijn eenzaamheid, mijn boosheid, mijn verdriet,  alles onder ogen zien en voelen. Dit is één van mijn overlevingsstrategieën. Ik mocht er niet voor weglopen, want dan vlucht ik (nou en, denk ik nu).  Mensen zeggen vaak dat het dapper is wat ik doe. Eigenlijk is het voor mij veel dapperder als ik soms iets niet doe. Of niet deel met een ander. Of nee zeg.

Wow, er gebeurt weer van alles. Na ruim 7 maanden elke week een blog te hebben geschreven over mijn leven als KOPP (kind van een ouder met psychiatrische problemen), heb ik een keuze gemaakt om te stoppen met elke week  te schrijven, zoals jullie wellicht al opgevallen was.

Soms verlang ik zo naar liefde en aandacht dat ik genoegen neem met een (steeds terugkerende) scharrel. Een scharrel die niet met mij gezien wil worden, omdat ik “te oud” ben. Een scharrel die langs komt als het hem uitkomt. Een best wel egoïstische man op meerdere fronten.

Ik ben nu ruim een half jaar bezig met mijn praktijk Levenscoach Marion in het Noorden en sinds februari richt ik mij volledig op volwassen kinderen die opgegroeid zijn met een psychiatrisch zieke ouder (KOPP). Ik ben zelf een KOPP en ben tegen specifieke problemen opgelopen in mijn leven die zijn oorsprong hebben in mijn jeugd met mijn psychiatrisch zieke ouder. Naast mijn ervaringsdeskundigheid heb ik meerdere opleidingen en 25 jaar ervaring in de hulpverlening.