Er moet me iets van het hart (gastblog)

Allereerst voel ik mij vereert dat ik gastblogger mag zijn op de website van Levenscoach Marion. Bedankt dat jij me daarvoor vroeg! Dit is mijn allereerste blog. Al langere tijd moet mij iets van het hart. Ik vind het een ontzettend droevig gegeven dat het zelfmoordcijfer in de LHBTIQ+ gemeenschap 4 keer zo hoog is als het gemiddelde in Nederland.

Ook het aantal pogingen en de gedachtes erover zijn in deze gemeenschap vele keren hoger dan gemiddeld in ons land evenals het hebben van een depressie.

Als ik mijn gedachtes hierover de vrije loop laat voeren deze mij naar mijn eigen jeugd. Ik groeide op in een klein katholiek dorp in Twente waar ik een gelukkige jeugd had en waar ik mij in de puberteit betrapte op de gedachtes dat ik er zo snel mogelijk weg wou. Het dorpse benauwde mij en ik reisde af naar Groningen toen ik 19 jaar was. Daar ontplooide ik mij op allerlei gebieden en de stad bood mij de anonimiteit om te doen waar ik zin in had zonder dat er ook maar een haan naar kraaide. Op mijn 21e stopte ik met mijn studie en maakte ik de relatie die ik had met een jongeman uit. Ik voelde me depressief maar sprak hier weinig over en trok mezelf aan mijn eigen haren uit het moeras.

Op mijn 25e ontdekte ik dat ik op vrouwen viel en dat was zeker wel schrikken. Hoe zouden mijn ouders er op reageren? Mijn omgeving in Groningen reageerde positief, neutraal. Voor mij viel alles op zijn plek en ik twijfelde nooit een keer. Vaak ben ik naar mijn ouders afgereisd met het voornemen om het hun te vertellen dat ik een relatie met een vrouw had. Vaak zonk de moed mij in de schoenen en reisde ik onverrichte zaken weer terug. Toen ik het wel zei ontvouwde zich daar wel een drama. Mijn moeder was er meer dan niet blij mee en mijn vader zou er wel aan wennen. Gelukkig reageerden mijn drie zussen er goed op, iets waar ik blij mee was. Bij mijn partner kon ik op dat moment niet terecht want zij zat zelf nog in de kast. Wat voelde ik me eenzaam en afgewezen. Gelukkig zocht ik mijn heil in een praatgroep van het COC, knipte mijn lange haar af en ontpopte mij als een heuse lesbo in het Groningse! Mijn ouders hadden tijd nodig om er aan te wennen. Ik had toen gelukkig nooit zelfmoordgedachtes of depressies en voelde me senang in de stad. Ook omdat ik wel veel deelde met vriendinnen en om meerdere redenen besloot in therapie te gaan.

Mijn ouders wenden aan het gegeven en ik woon nu al jaren samen met mijn huidige partner. Vaak realiseer ik me dat ik geluk heb gehad. En het heeft me doen besluiten om dit in mijn Praktijk Nabij, waar ik psychotherapie geef, in te zetten als specialisatie onder meer omdat ik ervaringsdeskundige ben. En ik weet dat mensen hier nog steeds mee worstelen al leven we in 2023. Het is blijkbaar van alle tijden, dat als je tot een minderheid behoort je hier stress van kunt ondervinden. Nog steeds komen mensen van alle leeftijden mijn praktijk binnen met deze worsteling en de verhalen zijn vaak schrijnend. Maar het onderdrukken heeft geen zin en een ieder mag zijn wie die is. Al is dat in vele landen nog een no go area, helaas. Iets wat ook boosheid en angst in mij losmaakt. Blijft staan, een ieder mag zijn wie die is!!!!