Hoe je uit een toxische relatie kunt stappen

Gepubliceerd op 18 oktober 2022 om 11:07

Er was eens een mooie vrouw ( laten we haar Katinka noemen) die op mij afkwam op een festival en zei dat ze me sexy en aantrekkelijk vond dansen. Ik was uiteraard gevleid. We weken die avond niet meer van elkaars zijde en ze heeft de hele avond voor me gezorgd en lieve woorden uitgesproken. Het voelde vertrouwd en intiem, ik voelde me super thuis bij haar. Ik begon haar steeds leuker te vinden. We belandden bij mij thuis. En we leefden nog lang en gelukkig!.......

Sprookjes bestaan niet!

Het bleek dat ze al een vriendin had. En terwijl ik met mezelf had afgesproken dat ik niet meer op de tweede plaats wilde staan, hield ik intensief contact met Katinka en werd steeds opener naar haar toe. We zagen elkaar regelmatig en we appten dagelijks. Ik deelde al mijn onzekerheden, mijn jaloersheid, mijn gevoelens t.a.v. haar en haar vriendin, alles. En als ik zeg alles dan bedoel ik ook alles!

 

We zaten vrij snel in de kind rol (ik)  en moeder rol (zij).  Ik deed precies wat ze zei, ik kon nauwelijks zelf  meer denken. Zij bepaalde wat goed voor me was. Zo zei ze bijvoorbeeld: "Marion, eet eens wat rustiger". En ik kroop in mijn schulp en ging rustiger eten!!!??? Later voelde ik wel, hallo dat bepaal ik zelf wel, maar ter plekke schoot ik in die kind rol en zei niets meer.

 

Ik kreeg een migraineaanval in haar bijzijn. Normaal neem ik een triptaan (migraine medicatie) en ga naar bed om te slapen. Deze keer niet, omdat ze mij had uitgenodigd om geen triptaan te nemen en te voelen wat het met me doet. Ik ben hierin meegegaan en even later zaten we midden in een therapiesessie waarin ik zat te janken om weet ik veel wat. Ik deed precies wat ze zei, omdat ik voelde dat zij dit wilde. Uiteindelijk kreeg ik vreselijke hoofdpijn, het was niet te harden. Jaren niet meer zoveel pijn gehad!

 

En toch zag ik haar een paar dagen later weer en had ik nog niets door.

Trauma

Ik realiseerde me, na 6 weken intensief contact met Katinka, dat ik op exact dezelfde wijze contact had met mijn moeder van mijn 14e  tot mijn 21ste jaar. Ik zat in een toxische relatie met mijn moeder. Het was een toxische relatie omdat deze relatie schadelijk was voor mij. Ik deelde alles met haar, omdat ik wist dat mijn moeder dit verlangde, zij bepaalde voor mij wat goed was. Ik kreeg niet de ruimte voor mijn eigen ontwikkeling. Wat ik wilde deed er niet toe. Zij vertelde me wat te doen of strafte mij voor mijn gedrag door haar liefde te onthouden. Ik voldeed niet aan de verwachtingen van mijn moeder en faalde als dochter. Ik durfde niet in opstand te komen. Ik ging  slechter over mezelf denken en mijn zelfvertrouwen werd steeds lager.

 Als je hier meer over wilt lezen zie mijn blog: hoe je door heling leert nuanceren.

 

Het klinkt misschien gek, maar deze periode leek de fijnste tijd met mijn moeder, ik ging ook met haar naar Korfu op vakantie. Door alles met haar te delen kreeg ik nog een beetje aandacht en liefde, dacht ik. Ik was toen echt in de veronderstelling dat mijn moeder van mij hield en blij met me was. Dit was de periode dat ik mijn moeder wel heb zien lachen, in tegenstelling tot alle andere jaren die ik mij kan herinneren. Het leek wel een sprookje.

 

Maar sprookjes bestaan niet!

 

 Het bleek verstikkend, toxisch en voorwaardelijke liefde (is dit dan liefde?) maar dat besefte ik toen niet.

 

Het verhaal wordt nog bizarder. Ik ben zelfs in lichaamsgerichte groepstherapie geweest waar mijn ouders co -therapeut waren. Ik nam deel omdat ik een goede dochter wilde zijn. Het kwam niet eens in mij op om nee te zeggen tegen mijn moeder.  Ik weet nog dat ik op een matje lag, tijdens de therapie, terwijl mijn moeder letterlijk naast me zat en mij vragen stelde. De angst gierde door mijn keel. De persoon waar ik het meest bang voor was in mijn leven zat naast me! Mijn lichaam ging op slot en ook dat werd afgekeurd door mijn moeder, want ja ik moest voelen en ik voelde niets meer, behalve die vreselijke angst. Ik voldeed alweer niet aan de verwachtingen van mijn moeder. Het enige wat ik wilde was een beetje liefde van haar, maar tevergeefs.

 

Toen ik deze therapie zelf stopte, heeft mijn moeder het contact voor het eerst verbroken met mij. Dit was het begin van vele afwijzingen van haar als haar iets niet beviel van mij. zie mijn blog over Hoe jij je vrij kunt voelen na een beklemmende jeugd.  Ik was haar Marionet. Uiteindelijk heb ik het contact met mijn moeder 15 jaar geleden verbroken. In mijn blog Hoe je kunt leren van andere mensen, lees je hierover meer.

 

In therapie bij je eigen ouders? Het moet niet gekker worden. En toch is dit onderdeel van mijn geschiedenis.

Codependentie

 

Terug naar het heden

 

 Ik besefte dat ik in precies hetzelfde patroon zat met Katinka en dat was een heftige schok. Ik dacht zelf niet meer na, ik deed wat zij wilde, ik was haar Marionet. Ik nam geen triptaan. Net zoals ik van mijn moeder geen medicijnen tegen hoofdpijn en menstruatiepijnen kreeg. Geen liefde, geen aandacht, geen pilletje, geen knuffel, geen warme kruik op mijn buik, maar in mijn eentje naar mijn bed omdat ik, volgens mijn moeder, mijn vrouw zijn niet kon accepteren. Ga het maar voelen, zei ze.

 

 Ik ging helemaal mee in het sprookje van Katinka. Terwijl ik eigenlijk helemaal geen sprookje zag. Ik zag een  gecompliceerde situatie tussen haar en haar vriendin, waar ik ook ergens nog een rol in had. Ik realiseerde mij dat ik het toen romantiseerde, nu sta ik er heel anders in.

 

Katinka kon mij op gebiedende wijs toespreken. Tijdens een intiem moment zei ze woorden als: : "wees eens stil!"  En hup ik werd stil en voelde me als een klein meisje de mond gesnoerd. Blijkbaar voldeed ik niet aan haar verwachtingen, ik voelde me er slecht over. Zo gebiedend kon mijn moeder dit ook zo zeggen:" ga eens voelen, of wat voel je of ben je boos?" Als ik dat dan ontkende accepteerde mijn moeder mijn nee niet en beweerde dat ik wel boos was.

 

Ik vervloeide met Katinka, werd één met haar, dacht vrijwel niet zelf meer na. Ik zette mijn eigen gevoelens en gedachten opzij omdat ik haar belangrijker maakte dan mezelf. Ik paste me aan haar aan omdat ik feilloos aanvoelde wat zij nodig had. Dit wordt ook wel codependentie genoemd, waarvan verlatingsangst een onderdeel  is. Omdat ik niet verlaten wilde worden ging ik me  aanpassen. Dit gebeurde uiteraard onbewust, al voelde ik me wel rot als zij mij gebood mijn gedrag aan te passen, net zoals mijn moeder deed.

 

Ondertussen vertelde Katinka tussen neus en lippen door hoe fantastisch haar vriendin was, inclusief de bed verhalen. Ze wreef het me goed in dat ik niet nummer 1 ben. Dit was exact de plek waar ik niet wilde staan! Maar eigenwijs als ik was hoopte ik stiekem om haar vriendin van de eerste plaats af te stoten. Hopen tegen beter weten in. Wat komt me dit bekend voor.  Zie mijn blog: Hoe je trots kunt zijn op jezelf.

 

Lampje branden

En ondertussen gingen er bij mij nog geen lampjes branden. Nou eigenlijk  toch wel, want op de bewuste ochtend toen ik een heel kwetsbaar voicebericht stuurde naar Katinka besefte ik het wel ineens. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Wat doe ik mezelf aan.

 

Het schoot door mijn hoofd: ik stelde me zo kwetsbaar op. Ik geef mezelf weg, ik laat me gebruiken. En voor wie? Voor een vrouw die onbereikbaar is en ook zal blijven. Voor een vrouw die haar hart aan een ander heeft gegeven en mij als haar speeltje zag. Voor een vrouw die zich boven anderen stelt, zoals ze zelf vertelde. Ik zette haar op een voetstuk, net zoals ik vroeger ook mijn moeder op een voetstuk had staan. Bovendien wil ik me aan niemand meer weggeven of laten gebruiken.

 

Ik voelde en gedroeg me als een klein kind omdat ik getriggerd werd door Katinka. Ze leek in gedrag als twee druppels water op mijn moeder, wat ik uiteraard pas naderhand besefte. Bizar hoe de gelijkenis was. Ik was terug in het trauma met mijn moeder. Het aller moeilijkste te accepteren vind ik nog dat het in eerste instantie zo goed leek te voelen. Kan ik  nog wel op mezelf vertrouwen?

 

Het voelde zo heerlijk op sommige momenten, maar het was zo onveilig als wat. Ik herhaalde de geschiedenis en daarom leek het in eerste instantie heel veilig, fijn en oprecht, zoals in mijn jonge jaren. Soms kan een onveilige situatie toch veilig voelen, omdat dit is wat ik ken.  Jaren geleden was het fake, ook nu was het fake. Ik was zo op zoek naar een moeder die toch van me ging houden. En je snapt het natuurlijk, dat ging en gaat nooit gebeuren, niet bij Katinka, niet bij mijn moeder. Sprookjes bestaan niet. Stop met zoeken.

 

Als iets te mooi is om waar te zijn, ga er dan ook maar van uit dat het niet waar is. Een rode vlag is als iemand je adoreert, aanbidt en fantastisch vind, zonder je te kennen! Met mannen heb ik daar inmiddels wel een voelspriet voor ontwikkeld. Met vrouwen blijkbaar nog niet. Na 6 weken heb ik het contact gestopt.

Begrip voor jezelf is helpend

Ik besef dat een trauma, zoals met mijn moeder, zo diep kan zitten dat je terug grijpt naar je overlevingsmechanismes, codependentie, en in een ongezonde dynamiek of zelfs een toxische relatie terecht kan komen. Je wilt zo graag liefde ontvangen en bent bang om verlaten te worden. Katinka had zelfs dezelfde taal als mijn moeder en in plaats van dat ik de rillingen over mijn rug kreeg van afkeer of dat alle alarmbellen afgingen, liet ik het toe. Gelukkig voelde ik wel dat ik het niet fijn vond.

 

 De zaadjes zijn toch gepland in die zes weken en hebben ervoor gezorgd dat ik het op tijd kon stoppen. Ik wil niet in een ongelijkwaardige relatie zitten, of het nu een liefdesrelatie of vriendschap is. Met niemand niet. Nee, nee, nee. Ik ben meer waard. En wil mijn waardigheid behouden.

 

Elke dag, na deze ontdekking, keek ik met verbazing terug naar deze situatie, vooral naar mezelf. Hoe kon ik in dit sprookje geloven?

 

 Omdat ik verlangde naar een liefde in mijn leven. Ik ben nu 5,5 jaar single en ben toe aan een nieuwe relatie.

 

Ik had een hele nare periode achter de rug met veel lichamelijke pijn, een beetje extra aandacht kon ik wel gebruiken.

 

 Katinka gaf mij buitengewone complimenten, vond mij sexy en geweldig en ze aanbad mij. Wie wil dat nou niet? Ze was in eerste instantie heel liefdevol en gaf me veel aandacht. Ze beloofde ook van alles.

 

En omdat Katinka al een partner had ging ik nog meer mijn best doen in de hoop dat ze alsnog voor mij ging kiezen. Net zoals ik mijn best ging doen om te zorgen dat mijn moeder van mij ging houden. Ik was binnen een mum van tijd gehecht aan Katinka.

 

En doordat zij mij veel aandacht gaf, begon ik haar fantastisch te vinden, te adoreren en gaf ik mezelf bloot (letterlijk en figuurlijk) omdat ik aanvoelde dat zij dit wilde. En ik ging me meer en meer hechten aan haar. Ik had verlatingsangst en ging me aanpassen aan haar om haar niet kwijt te raken, net zoals bij mijn moeder.  Dit gebeurde uiteraard onbewust.

 

Ik gaf mezelf aan haar en bestond nauwelijks meer en zo kon zij vat op me krijgen en kwamen we in een toxische relatie (ook al was het geen liefdesrelatie of toch wel? en was het maar kort)  terecht en vervloeide ik met haar. En door haar zogenaamde liefde raakte ik verblind  voor de realiteit.  En die realiteit was onaangenaam, ongelijkwaardig en zelfs soms toxisch. Ik heb de geschiedenis herhaalt, maar ik was er op tijd bij, omdat ik de signalen of rode vlaggen wel serieus heb genomen.

Ervaringen meemaken op verder te groeien

 

 Blijkbaar moest dit nog gebeuren om van te leren en verder te groeien. Nou dat is gelukt. Ik voel me sterk en mijn wereld stortte niet in toen ik tot dit besef kwam. Dit in tegenstelling tot het moment dat ik besefte dat mijn moeder niet in staat bleek van me te houden en alles fake en voorwaardelijk te zijn en ook nog toxisch.

 

Ik was een jaar of 22/23 toen het heel langzaam tot me door begon te dringen.  Dat was een moeilijke tijd. Maar nu ben ik een volwassen vrouw van middelbare leeftijd en heb mijn moeder niet meer nodig, ik heb Katinka niet meer nodig. Sterker nog, ik wil mijn moeder en dit soort vrouwen en mannen niet in mijn leven.  En zo is dat! Ik bepaal wie ik wel en niet in mijn leven wil en niemand anders!!!!

 

Soms heeft een mens een wake- up call nodig om verder te groeien.

 

Herken je mijn situatie en wil je hierover praten?

 

Neem hier contact met me op.

 

Rating: 4 sterren
3 stemmen

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.