Geloof of spiritualiteit?

Gepubliceerd op 31 januari 2021 om 09:52

Een blog beginnen over het geloof? Ja idd. De aanleiding hiervan is de opmerking van een lieve vriend. Hij zei: je gelooft niet in een God, maar wel in kaartjes ( Angelcards). Ik moest zo hard lachen, want hij heeft gelijk!

 

Deze vriend is gelovig en serieus bezig met zijn geloof. Hij dringt mij zijn geloof niet op. Ik geloof niet op de wijze zoals hij gelooft. Ik geloof niet in een God en ik ben niet aangesloten bij een kerk of andere gemeenschap.

 

verplicht naar de kerk

Ik ben van oorsprong katholiek opgevoed, we moesten verplicht naar de kerk. Eerst met onze ouders, later werden we, mijn zus en ik, samen naar de kerk gestuurd en achteraf werd gevraagd waar de preek over ging. Mijn broer was nog te jong om mee te gaan. Waarom mijn ouders niet meer naar de kerk gingen, maar ons er wel naar toestuurden is mij tot op de dag van vandaag een raadsel. Voor mij en mijn zus waren de missen heel saai. Ik begreep er niets van, bovendien dat wat ik begreep was niet zo fijn.

 

Regelmatig kregen we de slappe lach, omdat we stil moesten zijn en het zo oersaai was. Ik weet nog wel dat ik altijd blij was dat we de Heilige Communie mochten doen, want dat betekende dat we even mochten opstaan en lopen en we kregen een hosti. Het betekende ook dat de mis bijna was afgelopen.

 

Op school heb ik me een keer versproken en  zei ik tosti. Dat nam de kapelaan mij niet in dank af. Mijn zus en ik hebben één keer gespijbeld. We durfden het aan om niet naar de mis te gaan. We zijn toen naar de kinderopvang geweest van de kerk en zijn daar gebleven. We waren trots op onszelf.

Spijt

Wellicht komt het door het verplichte karakter uit mijn jeugd dat ik niets heb met het christelijke geloof. Mijn ex-man is gereformeerd. Ik voelde me in de gereformeerde kerk wat meer thuis. De diensten staan dichterbij de mens, minder franje, sober, minder theater dan de katholieken. Maar ook hier kon ik niet echt aarden. Toch hebben we onze kinderen naar een christelijke school laten gaan. Achteraf misschien wel met  een beetje spijt als ik hoor van de kinderen welke liederen ze allemaal moesten leren en wat er gezegd werd over het geloof. Het was bedoeld als verrijking, maar wellicht was het meer een beperking, door de weinig ruimdenkendheid van de dorpsschool. Sorry kinderen.

 

Een hemel

Mijn vader is sinds zijn huwelijk met zijn tweede vrouw  tot de Heer gekomen, nadat hij eerst de katholieke kerk de rug had toegekeerd en zat bij de Baptisten. Hij werd een diep gelovige man, zo zelfs dat hij oprecht bang was dat hij mij na onze dood niet meer tegen zou komen omdat hij ervan uit ging dat ik niet naar de hemel ging, omdat ik niet geloof.

 

Voor hem was het vanzelfsprekend dat hij wel naar de hemel ging. Dat ik niet in een hemel geloof en het voor mij geen issue was, maakte hem niet uit. Hij kon het nauwelijks verdragen dat ik niet naar de hemel zou gaan. Dit was de reden dat hij zo graag wilde dat ik ook in de Heer ging geloven. Aan de ene kant aandoenlijk, hij gunde mij een hemel  en was zijn manier om te laten merken dat hij van me houdt. Aan de andere kant best wel arrogant om te denken dat hij vanzelfsprekend wel naar de hemel zou gaan en ik niet. Want als er al een hemel is wie bepaalt  dan wie er wel of niet naartoe gaat?

Niet dat het mij iets uitmaakt, want ik geloof niet in een hemel of hel of een God. Maar dat ik dus als vanzelfsprekend een minder goed mens ben omdat ik niet geloof en daarom niet in de hemel terecht kom, daar raak ik nog steeds geïrriteerd van. Mijn vader is nu bij zijn God in de hemel.

Klooster

Ik ben 2 keer naar een monniken klooster geweest om daar in stilte een aantal dagen te verblijven. Het waren bijzondere meditatieve, stille ervaringen. Er waren 5 diensten op een dag, meestal woonde ik er 2 of 3 bij. Er werd alleen gezongen. Tijdens de maaltijden mochten we niet spreken. Ik dacht dat dit moeilijk zou zijn voor mij. Niets was minder waar. We gingen in stilte eten direct na een dienst en het voelde heel natuurlijk. Ik vond het een fijne ervaring omdat er een serene rust was en ik daar als vanzelf dichterbij mezelf kwam. Daar kwam ik tot het besef dat ik niet meer tevreden was met mijn leven op dat moment.

Mijn Angelcards

Ben ik dan ongelovig, omdat ik niet in een God geloof? Ja zou ik een aantal jaar geleden gezegd hebben. Nee zeg ik nu. Ik ben wel gelovig of is het spiritualiteit? Ik geloof alleen niet in een God buiten mezelf. Ik geloof niet in een instituut die mij oplegt wat te geloven.

 

Ik geloof in een universum waar we zeker  invloed op hebben als individuen en dus als mensheid. Hoe weet ik niet.  Ik geloof niet in toeval. Alles wat op mijn pad komt en die van de ander heeft een reden. Ik geloof in mezelf en mijn lieve kinderen en de lieve mensen om mij heen en heb een rotsvast vertrouwen dat alles goed komt in donkere tijden. Ik geloof in mijn Angelcards. En als ik daarmee niet in de hemel kom, neem ik dat op de koop toe.

De angelcards die ik getrokken had voor het jaar 2021

Rating: 5 sterren
4 stemmen

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.